[oorspronkelijke publicatiedatum 2 november 2015]
Keuzes. Zoals de systeembeheerder als eerste oplossing het herstarten van de computer oppert, roept de gemiddelde marketeer dat er keuzes gemaakt moet worden. Eén duidelijke boodschap, geen ruis maar focus. Tja… ik zeg het makkelijker dan dat ik het zelf in de praktijk breng, moet ik bekennen. Tekstschrijver of marketeer? Content of communicatie? Medewerker in loondienst of zelfstandige? Met of zonder personeel? En dan hebben we het alleen nog maar over de zakelijke kant. Ga ik m’n nieuwe kast zwart of wit verven? Of beter beitsen? En ga ik daar nu aan beginnen, of wordt het toch m’n blog? Of de was? Of die schrijfopdracht?
Op dit moment bevind ik me achter m’n laptop, heb ik m’n hardloopoutfit aan en zitten de verfresten nog op mijn handen. Ben nooit goed geweest in keuzes maken. En bovendien vind ik te veel leuk. Ik ben van het type denken, dubben, nog eens denken, om dan ineens de knoop door te hakken. Fouten maak ik niet graag. Maar het allerergste is het gevoel van spijt.
Spijt is zo’n emotie die je liever niet kent. Het voegt niets toe, behalve dat je je ellendig voelt. Daar ben ik zeker niet de enige in. Sterker nog, de meeste (online) winkels doen er alles aan om die emotie ver uit onze buurt te houden. En tegelijkertijd houden zij de denk-dub-denk-tijd het liefst zo kort mogelijk. Ofwel, we mogen naar hartenlust ruilen en retourneren (en dus niet alleen van rechtswege). Liever nog hebben zij – en wij – dat onze eerste keus meteen raak is. Dus worden we bijgestaan in ons keuzeproces. Bijvoorbeeld met receptenkaarten, aanbiedingen, de outfit-van-de-dag, soep-van-de-dag, de dagverse vis, een grand-dessert, proeverijen en cash-back-acties.
Voor de grootste twijfelkonten onder ons, die liever goed beslagen ten ijs komen, bestaan er vergelijkings- en consumentensites. De beste keuze, de slimme keuze, de voordelige keuze. De beste kwaliteit tegen de laagste prijs – dat is wat we willen. Niets zo spijtgevoelig als het fors afgeprijsde jasje dat je gisteren nog tegen vol tarief hebt aangeschaft.
Overvallen door keuzestress, hopen we stiekem dat keuzes voor ons gemaakt worden. Want dan kun je in ieder geval geen spijt hebben. Het lot ons leven laten bepalen. Totdat het dan ook echt gebeurt. Wel of geen chemotherapie, nu opereren of afwachten, schuldsanering, voedselbank, huis en haard achterlaten, vluchten naar een ander land… Die keuzes wil je niet maken. En je wilt al helemaal niet dat ze voor je gemaakt worden. Ik sport, ik shop, ik klus, ik werk, ik zorg… en ik heb soms spijt. Maar bovenal heb ik de keuze.